Jeśli chcą, niech nas nazywają hyclami…

Nazwali ich hyclami i zasugerowali brak etyki zawodowej. – Jak to? Przecież nigdzie zwierzęta nie mają tak dobrze jak tam? – ktoś zapyta. Internauci, w tym jarosławianie, wykazali ogromne wsparcie dla weterynarzy, których pasją jest pomoc zwierzętom. Tym, który często nikt nie chce już pomóc.

Choć lecznica weterynaryjna „Ada” i centrum adopcyjne przy niej działające znajdują się w Przemyślu, to z ich usług korzysta także sporo mieszkańców ziemi jarosławskiej. Jedni leczą tam swoje zwierzaki, inni – stamtąd wzięli psa lub kota, a jeszcze inni udzielają się w ramach wolontariatu. A na pewno wszyscy o tej lecznicy słyszeli, bo historie, które się tam dzieją, często obiegają całą Polskę. I dlatego tak bardzo poruszył niedawny atak na tę placówkę,

Historia 1 – Oczko

Oczko to ofiara ludzkiego bestialstwa. Mały czarny piesek, pobity, wręcz skatowany, miał uszkodzone płuca i wątrobę, a oczy wypadły mu z oczodołów. Tak silny cios otrzymał od istoty ludzkiej. Sam szedł na oślep, aż wpadł do studzienki w jednej z podprzemyskich miejscowości. Tu go znaleziono. W swoim nieszczęściu miał tyle szczęścia do przemyskiej lecznicy „Ada”. Zajęto się nim troskliwie, a przy pomocy lekarzy z Lublina, udało się uratować wzrok w jednym z psich oczu. Długo trwała walka, najpierw o życie psa, potem o jego zdrowie. Dzięki temu, że weterynarze z „Ady” pod kierownictwem Radosława Fedaczyńskiego poświęcili pieskowi tyle czasu, energii i pasji, trafił w końcu do nowej rodziny. Z piekła do nieba. A teraz jest już rzeczywiście w psim raju, bo w lutym tego roku jego żywot dobiegł końca, naturalnego końca. Ostatnie lata miał najszczęśliwsze. Dzięki „Adzie”.

Historia 2 – Forest

Forest to kolejna ofiara ludzi, tym razem kłusowników. Ładny pies wpadł we wnyki koło Birczy i stracił dwie łapy, przednią i tylną. Znaleziony w lesie, stąd jego imię. Pewnie wielu powiedziałoby: trzeba go uśpić. Ale nie w „Adzie”. Tam widzą szansę, gdy inni już jej nie dostrzegają. Walka o to, by pies mógł żyć i mieć komfort tego życia, była bardzo długa i żmudna. W psie od pierwszego wejrzenia zakochał się Jakub Kotowicz, menedżer w lecznicy „Ada”, wówczas student, a dziś świeżo upieczony lekarz weterynarii. Przy Foreście spędził nieprzespane noce. Dziś piesek ma endoprotezy, jest samodzielny i na krok nie odstępuje pana Jakuba. Jest najlepszym przyjacielem. A przy okazji Forest stał się gwiazdą telewizyjną, bo jego historią żyła cała Polska.

Historia 3 – Aki

Upalne lato 2016. Duży pies leży w rowie i umiera. Dlaczego się stamtąd nie rusza? Bo jego „pan”, pozbywając się wiernego stworzenia, położył obok niego miskę i jego ulubiony kocyk. Aki wierzy, że w końcu pan wróci po niego. Przecież przyniósł mu to, co powinno być w domu, ich domu. Nie wrócił. Odwodnione zwierzę niechybnie spotkałaby śmierć, gdyby nie ekipa „Ady”. Kiedy tylko dowiadują się o Akim wsiadają w samochód i jadą. Radosław Fedaczyński na własnych rękach wynosi z rowu niemałego, ale wychudzonego psa. I znów walka, znów leki i czekanie. Przeżyje, nie przeżyje. Przeżył. Wyleczony i postawiony na nogi Aki trafił do nowego, kochającego domu w Medyni Głogowskiej. Nie byłoby happy endu, gdyby nie „Ada”.

Historia 4,5,6…

Takich opowieści jest mnóstwo. Na przykład o Strupku, psie tak zaatakowanym przez różne pasożyty i alergię, że wypadła mu prawie cała sierść. Wszyscy brzydzili się go dotknąć, nie mówiąc o pogłaskaniu, czy przygarnięciu. A on potrzebował miłości. Dostał ją w „Adzie” wraz z profesjonalnym leczeniem, po którym jego sierść lśniła. Dziś ma nowy dom. Albo o Fridzie, którą ktoś postrzelił. Leżała w rowie i cicho konała, aż wreszcie trafiła do „Ady”. Po wszystkim wróciła do domu. O kotku, któremu przyszyto w „Adzie” odcięty język i wielu, wielu innych zwierzakach, które tam zyskały szansę na nowe, lepsze życie. O psach zabieranych z opuszczonych, odcinanych z łańcucha, uwalnianych od okrutnych „właścicieli”.

Każdy kto był w „Adzie”, widział profesjonalną organizację tej lecznicy. Przy niej funkcjonuje centrum adopcyjne i to ono prowadzi wszystkie adopcje zwierzaków domowych. Dzięki tak sprawnej organizacji, w ciągu dwóch ostatnich lat udało się znaleźć nowy dom około 270 zwierzętom. Przeważnie były to czworonogi wyrwane z jakiegoś piekła, które zgotował im człowiek. Z błota, z odchodów, z łańcucha lub z obroży wżerającej się w szyję. Radosław Fedaczyński mówi, że jednym z zadań centrum przy „Adzie” jest pokazywanie ludziom, że trochę zabiegów i dużo miłości sprawia, że pies uratowany z łańcucha może być kanapowym pupilem. – Droga psa jest z budy na kanapę. Nigdy odwrotnie – podkreśla R. Fedaczyński.

Arka Noego

Funkcjonuje tu też Ośrodek Rehabilitacji Zwierząt Chronionych, który zajmuje się poszkodowanymi dzikimi zwierzętami wymagającymi leczenia. To zupełnie osobny rozdział. Trafiają tu zwierzaki z całego regionu. Nie tylko bociany, których w okresie letnim jest tu około stu. Część z nich po kuracji odlatuje, nieloty są stałymi rezydentami. Co ciekawe, przebywające tu bociany rozmnażają się. By młode mogły być samodzielne, w ośrodku urządza się im szkółkę latania. Oprócz bocianów z których ośrodek jest znany, leczą się tu także orły, myszołowy, bieliki, sowy, łabędzie, lisy, wilki, sarenki. Po kilku wypadkach leczenia rysi założyciel ośrodka Andrzej Fedaczyński i jego syn Radosław wpadli na pomysł uruchomienia pogotowia dla rysi. Były w ośrodku także wilki i niedźwiedzie. Pobyt małej niedźwiedzicy Cisnej skłonił do uruchomienia kolejnego projektu – budowy pogotowia dla niedźwiedzi. Trwa teraz zbiórka pieniędzy na ten cel. Wszystko po to, by jak najwięcej leczonych tu dzikich czworonogów trafiało potem z powrotem do lasu, a nie do zoo.

Hycle?

W „Adzie” na pewno nie byli przedstawiciele pewnej organizacji prozwierzecej, którzy niedawno umieścili w internecie spis 24 lecznic, które mają podpisane umowy na wyłapywanie zwierząt. Wśród nich i „Adę”. Chodzi o to, że według prawa lecznice nie mogą prowadzić działalności adopcyjnej. – Zatytułowali to bardzo sugestywnie „Lekarz weterynarii hyclem?” i napisali, że zgłaszają sprawę do Państwowej Inspekcji Weterynaryjnej z sugestywną opinią, że nasza działalność urąga etyce lekarza weterynarii. Wymieniono wszystkie te podmioty z podaniem adresu i umieszczono jedno zdjęcie psów trzymanych w jakichś skrajnych warunkach, w błocie. To zdjęcie wykonane gdzieś w Polsce – opowiada Jakub Kotowicz, który dodaje, że zdjęcie sugeruje, że tak jest wszędzie. – Po drugie autorzy nie sprawdzili, że u nas to ośrodek, który jest prowadzony przez fundację zajmuje się adopcjami, a nie lecznica – mówi J. Kotowicz. Poza tym w 2017 roku centrum adopcyjne ma status schroniska, a kontrole PIW nie wykazały żadnych zastrzeżeń. – Jeśli ktoś chce mnie nazywać hyclem, niech mnie nazywa, proszę bardzo – mówi lekarz weterynarii Radosław Fedaczyński. – Ale trudno przyjąć zarzut dotyczący braku etyki lekarza weterynarii – dodaje.

Ludzie murem za „Adą”

Po emocjonalnym wpisie, który zamieścił najpierw na swoim prywatnym profilu R. Fedaczyński, a potem J. Kotowicz, ruszyła ogromna lawina wsparcia. Wszyscy oburzali się tym, że ktoś zarzuca brak etyki ludziom, którzy pomaganie zwierzętom uczynili swoją misją, pasją i powołaniem. Słowa wsparcia płynęły z Przemyśla, Warszawy i Jarosławia. Ze wszystkich miejsc, w których poznano działalność „Ady” i centrum adopcyjnego przy tej lecznicy. A poznać te miejsca nietrudno, bowiem wszystkie działania, postępy w leczeniu zwierzaków i adopcje można zobaczyć choćby na Facebooku. Jak mówi Jakub Kotowicz, wszystko jest transparentne, bo przecież ludzie przekazują wsparcie finansowe na działanie fundacji, która ma pod opieką ośrodek i centrum adopcyjne. Niestety, nieprzemyślane artykuły sprawiły, że już jedna z gminy nie chciała podpisać umowy.

Odpowiedź: Psia Wioska

W „Adzie” twierdzą, że szkoda czasu na procesowanie się z tymi, którzy nie sprawdzili faktów i umieścili przemyskich weterynarzy w jakimś niechlubnym spisie. Wolą energię spożytkować na coś, co posłuży zwierzakom. Zamierzeniem Radosława Fedaczyńskiego jest zorganizowanie Psiej Wioski. Jeśli nie stanie się nic nieprzewidzianego, taka wioska zafunkcjonuje w Żurawicy. – Takie wioski istnieją na świecie. Można o nich poczytać w internecie – mówi Radosław Fedaczyński. W założeniu ma to być miejsce, w którym nie będzie boksów, psy będą miały domki. Najpierw będzie kilka takich domków, docelowo około 40. Nad psami będzie czuwał sztab ludzi: lekarz, behawioryści, wolontariusze. Do Psiej Wioski trafią psy po leczeniu w „Adzie”. Na miejscu będą bieżnie, baseny i dużo zieleni. Koszt szacowany jest na 3 miliony złotych. Ponieważ to ogromna kwota, budowa tego miejsca psich marzeń ma być etapowana. Być może uda się także pozyskać jakieś zewnętrzne fundusze. – To takie moje wielkie marzenie – uśmiecha się Radosław Fedaczyński. Dotychczasowa jego działalność każe wierzyć, że to marzenie stanie się rzeczywistością.

Hubert LEWKOWICZ

fot. Centrum Adopcyjne ADA, Hubert LEWKOWICZ