Po raz dziesiąty pisali reportaże

Wieczór. Za oknem ciemna noc. Słychać szum wiatru i bębnienie kropel deszczu o szybę. Jestem sama, wkrótce mama wróci z pracy. Nie, nie jestem sama, przez otwarte drzwi do pokoju rodziców, widzę łóżeczko, tam śpi mój czteroletni brat – Kacper. We śnie wymachuje rękami, śni mu się pewnie walka stoczona z babcią w wannie, albo walka ze mną, by zjadł kolację. Patrzę na książkę leżącą na biurku. Elegancka, czerwona oprawa, na niej rysunek dwóch chłopców i biały napis rzucający się w oczy – Astrid Lindgren „Bracia Lwie serce”.

Ten widok książki przypomniał mi pewien wieczór sprzed czterech lat. Też byłam sama, mama w szpitalu miała urodzić mi brata. Tato z babcią, nie wiem po co, też siedzą w szpitalu. –Boże, brat, małe, głupie, wrzeszczące stworzenie, moje koleżanki mają takie egzemplarze w domu - pomyślałam. Dlaczego to musiało mnie spotkać? Żyłam sobie spokojnie jako jedynaczka, blond piękność - przynajmniej ja tak uważałam, wszyscy mi nadskakiwali, a teraz – brat. Rozglądając się bezsensownie po pokoju moje oczy zatrzymały się na książce – „Bracia Lwie serce”. To prezent od mojej cioci. Też mi prezent, przecież wie, że czytać nie lubię. Jednak otwieram książkę, żadnej niespodzianki nie ma. Dwaj bracia – Jonatan Lew – piękny chłopiec o złotych włosach i niebieskich oczach, silny, zdrowy i wysportowany i Karolek jego mały, chory brat wiecznie kaszlący, chudy, słaby, nie mogący nawet się poruszać na swoich krzywych nogach. Jonatan bardzo kochał swojego brata, którego nazwał „Sucharkiem”. Często z nim rozmawiał, opowiadał mu o swoich przygodach i zabawach z dziećmi. Nagle przeczytałam słowa, które mnie bardzo poruszyły. To Jonatan odpowiedział na pytanie Karolka, dlaczego lubi takiego brzydkiego i głupiego brata z krzywymi nogami? „Gdybyś nie był takim miłym, małym wymoczkiem na krzywych nogach, nie byłbyś moim Sucharkiem, którego lubię”. Karolek wiedział, że umrze, bo podsłuchał rozmowę matki z klientką. Jedynie Jonatanowi powiedział o swoim lęku przed śmiercią. Wtedy usłyszał od brata, że na ziemi zostanie jego skorupa, a on odfrunie do Nangijali – cudownej krainy, gdzie będzie mógł biegać, mieć wspaniałe przygody, bo będzie zdrowym i silnym chłopcem. Niestety, to zdrowy Jonatan odszedł pierwszy. Zginął ratując brata z płonącego domu. Przed śmiercią zdążył jeszcze powiedzieć – „Nie płacz Sucharku, zobaczymy się w Nangijali”.

Teraz nie myślałam, że ta książka to dziecinada, bajka dla dzieci. Zaczęłam się zastanawiać, jak to będzie, gdy brat zamieszka z nami, czy potrafię go pokochać nad własne życie? Zniknęły obawy „blond piękności” nad swoim losem, a pojawiła się tęsknota za tym małym, bezbronnym dzieckiem. W ciągu kilku godzin samotności snułam plany na przyszłość, kiedy to będzie nas dwoje, a ja jako ta starsza, muszę się nim zaopiekować. W ten wieczór przeczytałam tylko kilkanaście stron, ale to wystarczyło, by zmienić się z rozkapryszonej jedynaczki w troskliwą siostrę. Warkot samochodu przerwał moje rozmyślania. W drzwiach pojawiła się zapłakana babcia i szczęśliwy tato, a ja z radością słuchałam opowiadań o pięknym braciszku i z czułością oglądam zdjęcia pomarańczowo – czerwonego „Sucharka”, który już podbił moje serce.

W ciągu czterech dni niejednokrotnie sięgałam po tę książkę, dzięki której poznałam braterską miłość, zdolną zwyciężyć nawet śmierć. Oczywiście, nikt nie wie o mojej książce. Wyobrażam sobie rechot i drwiny ze strony przyjaciół, że w wieku piętnastu lat czytam takie „starocie”. Nikt nawet nie domyśla się, jak bardzo ta książka mnie zmieniła. Nie mówię o tym, bo to moja sprawa, mój sekret i moje życie.